Kumite
FORMY WALKI UMOWNEJ
Zanim dojdzie do wolnej walki (jiyu-kumite) karateka praktykuje metody walki umownej, w której - jak sama nazwa wskazuje - występuje pełna aranżacja ról atakującego i broniącego się. Obie osoby znają nawzajem swoje zamiary, ruchy są wcześniej ustalone. W tych formach kumite chodzi o to, by ćwiczący stopniowo przechodził do wykonywania technik samodzielnie, uderzając w powietrze (walka z cieniem), do praktykowania uderzeń kopnięć i bloków w obecności partnera, który również jest w stanie blokować i kontratakować. Progresja umiejętności odbywa się tutaj poprzez opanowanie ruchów ataku i obrony wobec realnego przeciwnika oraz opanowanie rytmu i koordynacji.
Powyższe metody znane są ogólnie jako walka na 5 kroków (gohon-kumite), walka na 3 kroki (sanbon-kumite), i walka na krok (ippon-kumite). W walce np. na 3 kroki mamy do czynienia z trzema z góry określonymi atakami, broniący się po trzech jednakowych obronach, kontratakuje określonym ciosem. W walce na jeden krok mamy do czynienia tylko z jednym atakiem - broniący się ma więc mniej czasu na wykonanie obrony i ataku. Zwykle w walce umownej - ćwiczący na zmianę odgrywają role atakującego i broniącego się. W kyokushin karate istnieje też specjalny rodzaj walki umownej - tzw. kyokushinkai kumite, w którym oprócz kombinacji ataku i obrony, ćwiczący praktykują poruszanie się w pozycji walki, imitują też reakcję po otrzymaniu poszczególnych uderzeń.
Formą przejściową między walką umowną a jiyu-kumite jest randori. Jest to pewna konwencja walki podporządkowana z góry określonym zadaniom taktycznym lub technicznym. W tej metodzie treningowej zaleca się, by walczący stosowali jak najwięcej technik (również tych, których praktykę w walce rozpoczynają), w różnych kombinacjach i wariantach, bez ustalenia wcześniej technik ataku i obrony lecz wg zasady improwizacji, tak jak ma to miejsce w wolnej walce. By jednak takie eksperymentowanie mogło mieć miejsce, gwałtowność jiyu-kumite, zastępuje się w randori płynnością ruchów ograniczoną siłą uderzenia.
KUMITE
Pierwotnie walka w karate była konfrontacją na śmierć i życie, takie bowiem były realia, w których karate powstało i takie życiowe wymogi przed nią stawiano. Nie było więc w tej walce żadnych ograniczeń.
Zrozumiałe jest też, iż wymaganiom jakie stawiano przed karate na przykład na okupowanych wyspach archipelagu Ryukyu, podporządkowane były określone metody treningowe, preferujące techniki wyjątkowo skuteczne w walce. Z biegiem lat pojawiły się jednak takie środki niszczenia, że karate w żaden sposób nie mogło stawić im czoła, podobnie jak miecz samurajski musiał uznać wyższość muszkietu. I tak dalekowschodnie sztuki walki przybrały inną postać - z ju-jitsu powstało judo, z ken-jitsu - kendo, a z karate-jitsu - karate-do. Ponieważ karate częściowo poszło torem sportu, chcąc zapewnić bezpieczeństwo podczas walki, musiano znaleźć nowe rozwiązania.
Różnie przedstawiają się dziś metody walki w poszczególnych stylach karate. Albo dopuszcza się atak na głowę i szyję, zakładając jednak, iż uderzenia nie mogą dochodzić do ciała przeciwnika, albo muszą być zatrzymywane tuż przed osiągnięciem celu (shotokan), albo stosuje się ochraniacze na tułów, dopuszczając nań uderzenia i kopnięcia, głowę wyłącza się jako cel ataku (taekwondo), czy też walczy wkładając plastykowe hełmy, rękawice i protektory, dopuszczając atak na głowę i korpus. W karate kyokushin jiyu-kumite (wolna walka) jest najbardziej zaawansowaną formą karate - jego esencją. Twarz, szyja, kręgosłup, genitalia i stawy kolanowe są wyłączone jako cel ataku. Istnieje duża różnica między walką Budo-Karate (w Dojo), a zawodami sportowymi. W praktyce okazuje się, że zawodnik osiągający sukcesy sportowe niekoniecznie jest dobry w wolnej walce. Nie należy zapominać, że powinno się dążyć do szczytu umiejętności w karate, którym jest walka Budo-Karate, a także doskonałość pozwalająca na sukces w walce bez względu na przepisy. Bardzo istotny jest więc trening techniki podstawowej oraz kata.
Masutatsu Oyama mówi o jiyu-kumite w sposób następujący: "Karateka musi zdawać sobie sprawę, że wchodzi teraz w najtrudniejszą fazę treningu i że musi być zdolny do skupienia swej uwagi na wielu aspektach w tym samym czasie. Na przykład musi być zawsze świadomy najbardziej drobiazgowych szczegółów dotyczących przeciwnika: sposobu jego oddychania, stylu ataku i obrony, równowagi, szybkości ruchów i momentów, kiedy jest najbardziej odsłonięty i nie zabezpieczony przed ciosem. Oczywiście w tym samym czasie trzeba koncentrować się nad własnym planem obrony i ataku".
Zanim dojdzie do wolnej walki (jiyu-kumite) karateka praktykuje metody walki umownej, w której - jak sama nazwa wskazuje - występuje pełna aranżacja ról atakującego i broniącego się. Obie osoby znają nawzajem swoje zamiary, ruchy są wcześniej ustalone. W tych formach kumite chodzi o to, by ćwiczący stopniowo przechodził do wykonywania technik samodzielnie, uderzając w powietrze (walka z cieniem), do praktykowania uderzeń kopnięć i bloków w obecności partnera, który również jest w stanie blokować i kontratakować. Progresja umiejętności odbywa się tutaj poprzez opanowanie ruchów ataku i obrony wobec realnego przeciwnika oraz opanowanie rytmu i koordynacji.
Powyższe metody znane są ogólnie jako walka na 5 kroków (gohon-kumite), walka na 3 kroki (sanbon-kumite), i walka na krok (ippon-kumite). W walce np. na 3 kroki mamy do czynienia z trzema z góry określonymi atakami, broniący się po trzech jednakowych obronach, kontratakuje określonym ciosem. W walce na jeden krok mamy do czynienia tylko z jednym atakiem - broniący się ma więc mniej czasu na wykonanie obrony i ataku. Zwykle w walce umownej - ćwiczący na zmianę odgrywają role atakującego i broniącego się. W kyokushin karate istnieje też specjalny rodzaj walki umownej - tzw. kyokushinkai kumite, w którym oprócz kombinacji ataku i obrony, ćwiczący praktykują poruszanie się w pozycji walki, imitują też reakcję po otrzymaniu poszczególnych uderzeń.
Formą przejściową między walką umowną a jiyu-kumite jest randori. Jest to pewna konwencja walki podporządkowana z góry określonym zadaniom taktycznym lub technicznym. W tej metodzie treningowej zaleca się, by walczący stosowali jak najwięcej technik (również tych, których praktykę w walce rozpoczynają), w różnych kombinacjach i wariantach, bez ustalenia wcześniej technik ataku i obrony lecz wg zasady improwizacji, tak jak ma to miejsce w wolnej walce. By jednak takie eksperymentowanie mogło mieć miejsce, gwałtowność jiyu-kumite, zastępuje się w randori płynnością ruchów ograniczoną siłą uderzenia.
KUMITE
Pierwotnie walka w karate była konfrontacją na śmierć i życie, takie bowiem były realia, w których karate powstało i takie życiowe wymogi przed nią stawiano. Nie było więc w tej walce żadnych ograniczeń.
Zrozumiałe jest też, iż wymaganiom jakie stawiano przed karate na przykład na okupowanych wyspach archipelagu Ryukyu, podporządkowane były określone metody treningowe, preferujące techniki wyjątkowo skuteczne w walce. Z biegiem lat pojawiły się jednak takie środki niszczenia, że karate w żaden sposób nie mogło stawić im czoła, podobnie jak miecz samurajski musiał uznać wyższość muszkietu. I tak dalekowschodnie sztuki walki przybrały inną postać - z ju-jitsu powstało judo, z ken-jitsu - kendo, a z karate-jitsu - karate-do. Ponieważ karate częściowo poszło torem sportu, chcąc zapewnić bezpieczeństwo podczas walki, musiano znaleźć nowe rozwiązania.
Różnie przedstawiają się dziś metody walki w poszczególnych stylach karate. Albo dopuszcza się atak na głowę i szyję, zakładając jednak, iż uderzenia nie mogą dochodzić do ciała przeciwnika, albo muszą być zatrzymywane tuż przed osiągnięciem celu (shotokan), albo stosuje się ochraniacze na tułów, dopuszczając nań uderzenia i kopnięcia, głowę wyłącza się jako cel ataku (taekwondo), czy też walczy wkładając plastykowe hełmy, rękawice i protektory, dopuszczając atak na głowę i korpus. W karate kyokushin jiyu-kumite (wolna walka) jest najbardziej zaawansowaną formą karate - jego esencją. Twarz, szyja, kręgosłup, genitalia i stawy kolanowe są wyłączone jako cel ataku. Istnieje duża różnica między walką Budo-Karate (w Dojo), a zawodami sportowymi. W praktyce okazuje się, że zawodnik osiągający sukcesy sportowe niekoniecznie jest dobry w wolnej walce. Nie należy zapominać, że powinno się dążyć do szczytu umiejętności w karate, którym jest walka Budo-Karate, a także doskonałość pozwalająca na sukces w walce bez względu na przepisy. Bardzo istotny jest więc trening techniki podstawowej oraz kata.
Masutatsu Oyama mówi o jiyu-kumite w sposób następujący: "Karateka musi zdawać sobie sprawę, że wchodzi teraz w najtrudniejszą fazę treningu i że musi być zdolny do skupienia swej uwagi na wielu aspektach w tym samym czasie. Na przykład musi być zawsze świadomy najbardziej drobiazgowych szczegółów dotyczących przeciwnika: sposobu jego oddychania, stylu ataku i obrony, równowagi, szybkości ruchów i momentów, kiedy jest najbardziej odsłonięty i nie zabezpieczony przed ciosem. Oczywiście w tym samym czasie trzeba koncentrować się nad własnym planem obrony i ataku".
